یراق آلات:در ایران واژه یراق به ملزومات مربوط به چهارپایان مثل افسار و زین و درگذر زمان به انواع سلاح و ابزارهای فلزی مثل نیزه و شمشیر و غیره گفته می شد،
با گذشت زمان کاربرد این واژه وسیع تر و متفاوت تر شد.
اصطلاح یراق یا یراق آلات در زبان انگلیسی در ابتدا برای کالاهای آهنی تولید شده و همچنین برای محل فروش این کالاها استفاده می شد و بطور ارجح به مصارف داخلی ارجاع می شد و مصارف صنعتی آن ها مد نظر نبود. در طی گذشت زمان این اصطلاح در هر دو زمینه گسترش یافت تا مواردی از جنس فولاد، آلومینیوم، برنج یا سایر فلزات و همچنین پلاستیک را نیز شامل شد.
اصطلاح یراق آلات به معنی عنوان تأمین کننده کالاهای مصرفی هنوز هم در انگلیس به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد، معادل این اصطلاح در ایالات متحده، فروشگاه سخت افزار است. بسیاری از اقلام یراق وابسته به سبک معماری بوده و (به عنوان مثال دستگیره درها ، قفلها ، لولا و …) برای کاربردهای عمده و تجاری در دفاتر و انواع ساختمان ها ساخته می شوند.
تاریخچه کاربرد یراق آلات
معامله یراق آلات از دیرباز مرسوم بوده است. قدمت آن به استفاده از اشیای فلزی در سال های قبل از میلاد مسیح بر می گردد. مطالعه حرکت اینگونه کالاها در سراسر جهان، غالباً در مسافت های طولانی، بینش ارزشمندی را در مورد جوامع اولیه و الگوهای تجاری ارائه داده است.
در قرون وسطی، فلزکاران ماهر در ایجاد طیف گسترده ای از اشیاء، از سلاح، ابزار و لوازم جانبی گرفته تا اقلام کوچک با مصارف داخلی، بسیار توانمند بودند و آهنگران محلی تا زمان انقلاب صنعتی منبع اصلی تولید یراق آلات بودند تا زمانی که تولید انبوه این یراق از اواخر قرن هجدهم میلادی شروع شد.
در مناطقی که آهن آلات و میخ های آهنی تولید می شد، آهنگران تولید کننده مشغول کار در سیستم داخلی بود و آهن را به آهنگرها یا سایر کارگران می دادند و توزیع محصولات نهایی به خرده فروشان را سازماندهی می کردند.
در نیمه دوم قرن نوزدهم، یراق آلات ویکتوریا گنجینه ای جذاب از جنس فلز را ارائه داد، که به معنای واقعی کلمه، استادانه طراحی شده بود و در آن هزاران شیء به منظور برآورده کردن انواع سلیقه ها ارائه شده بود.
در این دوران، استفاده از قفل های زبانه دار با قابلیت قرارگیری در داخل در و همچنین استفاده بیشتر از دستگیره های اهرمی سبک رواج یافت.
در نیمه دوم قرن بیستم یک کاهش مداوم و ملموس در تعداد کارگاه های آهنگری اتفاق افتاد. اگرچه در هر شهر کوچکی در انگلیس حداقل یک کارگاه آهنگری وجود داشت، اما سرنوشتی که بر آن ها گذشت نشان دهنده آینده بسیاری از بازارهای بزرگ سنتی است.
با ظهور سوپراستورهایی که طیف کاملی از انواع یراق آلات و محصولات مرتبط را بطور یکجا ارائه می دهند، تعداد آهنگرها به طرز چشمگیری کاهش یافته است و اخیرا با طراحی کاتالوگ های جامع سفارشی و تامین کنندگان اینترنتی بر این میزان کاهش افزوده است.
با این وجود، علاقه به ترمیم و مرمت خانه های قدیمی و همچنین اشیاء دست ساز منجر به ایجاد تقاضا برای اقلامی از قبیل دستگیره های سنتی آهنی، دستگیره درها، کوبه های در، قفل، لولا، قلاب، اکسسوری کابینت و مبلمان شده است.
در آغاز چوب و سپس آهن وجود داشت. در زمان تودور در انگلیس و قبل از آن، همه دستگیره ها، قفل ها و لولا ها توسط آهنگران محلی یا صنعتگران ساخته می شدند.
سبک های منطقه ای با توجه به سنت های محلی متفاوت بودند. درهای چوبی اغلب بوسیله لوازم و اتصالات چفت می شدند.
فقط در درهای خانه های بزرگ، قلعه ها، کلیساها و ساختمان های شهری از لوازم چوبی تزئینی و یا حتی گاهی از لوازم برنجی یا نقره ای استفاده می شد.
انقلاب صنعتی و نقش آن در تولید یراق آلات
انقلاب صنعتی در انگلیس منجر به انفجاری در تولید انبوه اقلام آهنی شد. انواع مدل های لولا، چفت بند ها، دستگیره ها و دستگیره های دکمه ای آهنی به سادگی کپی می شد.
بنابراین با پیشرفت های بعدی و دسترسی بیشتر به این لوازم و همچنین کاهش هزینه های بعدی، از لوازم آهنی به طور پراکنده در انواع ساختمان استفاده شد.
قفل ها و دستگیره های برنجی هنوز در سالن پذیرایی منازل استفاده می شود. در اتاق های پذیرایی اغلب از دستگیره و اتصالات چینی یا پرسلین استفاده می شود.
ظهور قفل شب بند به منظور امنیت درهای ورودی و استفاده انبوه از این قفل ها باعث ظهور پنجره هایی با ویژگی های خاص و همچنین وسایل و لوازم مربوط به چفت و بست شد.
هر چند که استفاده از پنجره های ارسی سنتی هنوز هم رواج دارد.
