زباله های شیشه ای بازیافتی می توانند در صنعت کاشی و سرامیک به عنوان یکی از اجزای اصلی بدنه های کاشی پرسلانی مورد مصرف قرار گیرند. استفاده از شیشه بازیافتی سبب ذخیره صدها هزار تن ماده خام اولیه در هر سال می شود که این کار نیاز به استخراج ماده خام را کاهش داده، باعث اشتغال زایی شده و به حفظ زیبایی مناطق اطراف شهرها منجر می گردد.
بدون شک امروزه یکی از دغدغه های بزرگ جوامع بشری مواجهه با محیط زیست و بررسی و به کار گیری راه های حفظ آن به عنوان پیش نیاز زندگی انسان و سایر موجودات زنده می باشد. در این راه نحوه مدیریت پسماند های مختلف از اهمیت بالایی برخوردار می باشد.
شیشه یکی از مواد قابل بازیافت است که در صورت بازیافت می تواند صرفه جویی در استفاده از مواد خام را در برداشته باشد، به صرفه جویی در مصرف انرژی منجر شود و انتشار گازهای گلخانه ای را کاهش دهد. زباله های شیشه ای بازیافتی می توانند در صنعت کاشی و سرامیک به عنوان یکی از اجزای اصلی بدنه های کاشی پرسلانی مورد مصرف قرار گیرند. حدود ۷ درصد از ترکیب زباله های خانگی را شیشه تشکیل می دهد که قابلیت بازیافت دارد.
همراه با انقلاب صنعتی، ساخت شیشه در مقیاس بزرگ شروع شد که اوج آن ظرف های شیشه در قرن ۲۰ بوده ولی امروزه قیمت آن ارزانتر و مصرف آن بیشتر است و برای بسته بندی، تولید مواد، استفاده در پنجره و کاربردهای متنوع دیگری استفاده می شود.
استفاده از شیشه بازیافتی سبب ذخیره صدها هزار تن ماده خام اولیه در هر سال می شود که این کار نیاز به استخراج ماده خام را کاهش داده، باعث اشتغال زایی شده و به حفظ زیبایی مناطق اطراف شهرها منجر می گردد. به کار گیری ظروف شیشه ای بازیافت شده، برای ساختن فرآورده ها و محصولات جدید شیشه ای، باعث صرفه جویی در انرژی و کاهش هزینه ساخت ظروف شیشه ای می شود. دلیل صرفه جویی این است که خرده شیشه ها نسبت به زمانی که لازم است با موادخام مخلوط شده و برای ساختن بدنه به کار روند، در دمای پایین تری ذوب می شوند. این عمل نه تنها هزینه ها را کاهش می دهد، بلکه باعث افزایش عمر کوره می شود. صرفه جویی انرژی، در واقع صرفه جویی و حفاظت از منابع طبیعی نظیر ذخایر سوخت های فسیلی است.
در تحقیقی استفاده از شیشه های ضایعاتی که توسط سیستم بازیافت شهری جمع آوری می شود برای تولید کاشی به عنوان ماده اولیه مورد بررسی قرار گرفته است تا بتوان کاشی صد درصد سبز تولید نمود. تولید و پخت این نوع از کاشی های سبز در دمایی حدود ۲۰۰ درجه سانتیگراد پایین تر از کاشی های استون و پرسلانی صورت می گیرد در حالی که مشخصات کاشی از قبیل استحکام خمشی و مدول یانگ آن ثابت باقی می ماند. نکته حایز اهمیت دیگر این است که کاشی های سبز، صد در صد قابل بازیافت بوده و در انتهای عمر کاری خود می توانند بازیافت شوند و موجب الودگی محیط زیست نخواهند شد.
اتحادیه اروپا در ماه مارچ سال 2015 سیاستی در پیش گرفت تا از سیستم های تکنولوژیکی برای بازیافت مواد، تولید محصولات با میزان ضایعات صفر و همچنین استفاده صد در صدی از مواد ضایعاتی در تولید محصولات، حمایتی جدی نماید. باتوجه به وضعیت سیستم های منابع طبیعی در تمام دنیا، در نظر گرفتن این موضوع برای تمامی صنایع و از جمله صنعت کاشی و سرامیک، هم از نظر اقتصادی و هم از نظر شرایط مالی و اجتماعی ضروری است. بنابراین ضروری است که تحقیقاتی برای جایگزینی مواد ضایعاتی به جای استفاده از مواد اولیه در دستور کار قرار بگیرد. صنعت سرامیک از نظر مصرف مواد اولیه در شرایطی قرار دارد که امکان استفاده از مواد ضایعاتی برای آن ممکن است و نسبت به سایر صنایع می توان به میزان بسیار بیشتری از مواد ضایعاتی در ترکیب بدنه های سرامیکی استفاده کرد. در صنعت سرامیک، تقریبا از تمام مواد ضایعاتی می توان در خود این صنعت و یا سایر صنایع استفاده کرد و تنها مواد محدودی از جمله آهک های تشکیل شده در دودکش های کوره و… قابل بازیافت نیستند. در حدود سال های ۲۰۰۵ و قبل از آن تحقیقات روی استفاده از شیشه های ضایعاتی انجام شده است ولی این میزان در حدود ۵ تا ۱۰ درصد مواد ضایعاتی در ترکیب کاشی بوده است. بدین منظور و برای بالاتر بردن میزان استفاده از مواد ضایعاتی در ترکیب کاشی، با کمک موسسه تحقیقاتی پروژه های نوآوری مربوط به محیط زیست (WINCER) و مرکز تحقیقات سرامیک ایتالیا این کار دنبال شده است. ایده انجام این کار برپایه ایجاد یک سیستم اختلاط جدید برای تولید کاشی بوده است که بتواند جایگزین روش سنتی تولید کاشی گردد که در آن از مواد پلاستیک، فلاکس و مواد استحکام بخش نظیر انواع مواد رسی، سیلیس و فلدسپار در ترکیب آن استفاده می شود. هدف استفاده از مواد ضایعاتی در ترکیب کاشی است تا بتوان با جایگزینی آن با مواد اولیه مورد مصرف در صنعت کاشی و سرامیک، ترکیبی با 100 درصد مواد ضایعاتی تهیه نمود.
